ในขั้นแรกเราได้ทำการเลือก “Sensor” ที่จะมาทำหน้าที่ระบุสถานะการทำงานของเครื่องจักร เราได้ทำการทดลองใช้ Sensor มากกว่า 20 แบบ และได้เลือกจากในกลุ่มนั้นมาใช้
โดยตอนแรกเราได้ใช้ Sensor ระบบสัมผัสแบบง่ายๆ โดยให้สัมผัสกับตัวงานและนับจำนวนครั้งที่สัมผัสและส่งข้อมูลเข้าระบบ แต่ว่าการสัมผัสนั้นก็ทำให้เกิดการเคลื่อนที่เล็กน้อย จึงมีความกังวลเป็นอย่างมากว่าอาจเกิดความผิดพลาดได้ง่ายและอายุการใช้งานที่อาจจะสั้นอีกด้วย
จากนั้นเราได้เปลี่ยนมาใช้ Sensor แบบไม่สัมผัส (Infrared) แต่ด้วยสภาพในโรงงานที่มีน้ำมันอยู่มากทำให้การสะท้อนของ Infrared ผิดเพี้ยนไปและเกิดความผิดพลาดขึ้น จึงสรุปว่าน่าจะใช้ Infrared ไม่ได้เช่นกัน
เราจึงคิดว่า “แล้วมีทางอื่นที่สามารถวัดแล้วผิดพลาดน้อยกว่านี้อีกไหม” ในระหว่างที่กำลังมุ่งสนใจกับ Sensor แบบไม่สัมผัสอยู่นั้น ก็ได้นึกถึง “Sensor ไฟฟ้า” ขึ้นมา โดย Sensor ไฟฟ้านั้น แม้จะมีความผิดพลาดอยู่บ้าง แต่ก็สามารถแก้ไขให้มีความเสถียรได้ด้วยการเขียนโปรแกรมและการออกแบบวงจรที่เหมาะสม ที่ทำมาทั้งหมดถึงตรงนี้ก็กินเวลาไปประมาณครึ่งปีเลยครับ

ปัจจุบัน เราอยู่ในขั้นที่สามารถจะบริหารจัดการเครื่องจักรแบบรวมศูนย์ได้แล้ว โดยทำผ่านทางอินเตอร์เนทที่ได้รับการส่งข้อมูลสัญญาณสีเขียว, เหลือง, แดง มาจาก Computer ขนาดเล็กที่ติดอยู่กับเครื่องจักรแต่ละเครื่อง แม้ว่าจะยังไม่ได้รายงานความสำเร็จนี้ แต่ความคาดหวังของบริษัทก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และมีเสียงชื่นชมยินดีต่างๆ พูดถึงมากขึ้น เช่น “อยากให้ทำไวๆ” หรือ “เมื่อไหร่จะเสร็จเหรอ” เป็นต้น อีกทั้งยังมีความต้องการจากบริษัทในความสามารถอื่นๆ ที่ไม่ได้อยู่ในแผนโครงการแต่แรกเพิ่มมาด้วย เช่น “อยากให้สามารถระบุสาเหตุที่เครื่องจักรหยุด ใส่ลงในอุปกรณ์สื่อสารเคลื่อนที่ได้” เป็นต้น หรือการบันทึกการทำงานต่างๆ ที่ปกติจะบริหารจัดการโดยใช้ Check Sheet ที่เป็นกระดาษบันทึกว่า “ทำอะไรกี่โมงกี่นาที” ก็มีคำขอว่าอยากให้สามารถส่งข้อมูลและบริหารจัดการด้วยข้อมูลอิเล็กทรอนิคได้ เป็นต้น มีคำขอที่เป็นการช่วยเหลืองานของฝ่ายอื่นๆ เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ ครับ